محمود احمدی نژاد با چه کسی در نبرد است؟ با خودش؟ با وکلای مجلس؟ با شورای نگهبان؟ و یا تمام قد در برابر اصولگرایانی ایستاده که چند سالی است احساس کرده، آنان دیگر تاب تحمل رییس جمهوری چون او را که از درون خودشان برآمده، ندارند؟ اینها شاید سوالات مهمی نباشند، زیرا آرام آرام دارد این امر بر ناظران سیاسی ایران مشتبه می شود که رییس دولت می خواهد به هر قیمتی شده در عرصه سیاسی حرف هایی بزند تا فضا را دگرگون کند. همین دگرگونی فضا کافی است تا دولت در هیاهوهای بسیار، به مقصدهایش نزدیک شود. دیروز آقای احمدی نژاد در نامه یی که به آیت الله هاشمی شاهرودی نگاشت، هم مرزهای تفکیک قوا را درنوردید و هم به جای شورای نگهبان نشست. در واقع معنای نامه یی که او به هاشمی شاهرودی نوشت این است. مساله اما به زعم راقم این سطور این است که آقای احمدی نژاد در کنار همه مقاصد سیاسی که احتمالااز نوشتن این نامه دنبال می کند، یک پیام فاحش را مخابره می کند: اینکه دولت، از دست نمایندگانی که چند سال به پر و پایش پیچیدند خسته است و اگر نمایندگان دولت را تاب نمی آورند، دولت هم تحمل نمایندگان مجلس را ندارد.

آقای احمدی نژاد دیگر می کوشد این پیام را بیش از پیش به مخالفان و منتقدانش بفرستد که وقتی پای مزاحمت برای دولت به میان بیاید او از فراز جایگاه شورای نگهبان هم می گذرد تا منتقدانش را ساکت کند و در این میان از مثالی استفاده کرده که چندان در اینجا محلی از اعراب ندارد، او گفته است که قانون نظارت بر نمایندگان سبب ساز ایجاد تبعیض میان مردم و نمایندگان می شود. حال باید گفت که حتی خود راستگرایان هم می توانند به آقای احمدی نژاد بگویند تبعیض آنجا بوده است که وی یاران نزدیکش را خط قرمز خود قلمداد کرد و نه نمایندگانی که سیاست های دولت را نقد می کنند.