در لازمه وجود سینمای کودک هیچ جای شکی وجود ندارد چراکه این رسانه ها هستند که نقش اصلی و عمده تربیت کودکان را بر عهده دارند و آنها را برای ورود به عرصه اجتماع آماده می کنند. هرچند مدت هاست این وظیفه نادیده گرفته شده و ما اصلاچیزی به نام سینما و تلویزیون کودکان نداریم. نقش رسانه ها در تربیت کودکان را نباید شوخی گرفت و متاسفانه این همان اتفاقی است که در کشور ما افتاده و کودکان را به فراموشی سپرده اند. در طول تمام سال ها هیچ فیلم قابل قبولی در زمینه کودک ندیده ایم. فیلم های سخیف با بار تربیتی بسیار کم آن هم کمتر از تعداد انگشتان یک دست حاصل تمام تلاش سینماگران در عرصه کودکان است. این ماجرایی است که سینمای کودک ما با آن دست به گریبان است. کسی که قصد کار در زمینه کودکان را دارد، باید در وهله اول و قبل از هر چیزی در ابتدا خودش را به جای کودکان بگذارد. این همان چیزی است که باعث می شود فرد بفهمد دقیقا خواسته کودک از او چیست. باید تمام جان و روحش را برای کار کودک در اختیار هنر قرار دهد. چون همان طورکه تاکید کردم این رسانه ها هستند که بعد از خانواده نقش تربیت کودکان را بر عهده دارند. کسی هم که در زمینه کودک کار می کند باید شخصیتی دیگر ورای شخصیت اصلی اش برای خودش معرفی کند تا بتواند در قالب کودکان فرو رود. متاسفانه وضعیت سینمای کودک در حال حاضر بسیار بد و ناراحت کننده است. هیچ تولید قابل قبولی برای این گروه سنی وجود ندارد و تنها باید به کارتون های خارجی و فیلم های درجه دو تلویزیونی اتکا کرد. این در حالی است که زمانی بهترین تولیدات در زمینه کودکان انجام می گرفت. البته دلیل این شرایط را نباید از من پرسید چراکه این سوالی است که جوابش فقط و فقط در اختیار وزارت ارشاد است. به خاطر می آورم که زمانی من حدود صد نوار قصه و شعر برای کودکان تهیه و سعی کردم با جان و دل برای آنها کار کنم اما امروزه عشق به این کار در من وجود دارد اما شرایط آن مهیا نیست. اصلاحالاچه کسی کار می کند که من کار کنم؟ نه تنها در حوزه کودک که در تمام حوزه ها ما خانه نشین شده ایم و به جماعتی نگاه می کنیم که تولیدات شان هیچ ارزشی برای مخاطب به ارمغان نمی آورد.