برای تعریف شعر آیینی ابتدا باید به آیین بپردازیم، از دیدگاه مردم شناسانه دامنه شعر آیینی وسیع است: یعنی می تواند دارای بن مایه فرهنگی و ریشه ملی باشد که با توجه به مصداق های موجود در شعر می توان گفت شعر آیینی، همان شعر مذهبی است. اما آنچه در ایران مدنظر ما است، شعر به مفهوم مردم شناسی نیست، بلکه مهم ترین آن پاسداشت ارزش هایی است که در یک مذهب وجود دارد که گاه به صورت شخصیت نمادین بوده مانند ائمه اطهار(ع) که ما به آنها اعتقاد داریم و گاه به صورت مناسک مذهبی همچون نماز و حج است و گاهی نیز در رخدادهایی که در آن مذهب و مکتب رخ داده است، تجلی پیدا می کند. در کشور ما شاعران بیشتر به حوادث و جریان واقعه عاشورا و مساله انتظار توجه کرده اند اما این را باید بدانیم که نقطه اوج شعر آیینی همان شعر انتظار است. در ایران مکتب ها و مذاهب مختلفی در دوره های تاریخی وجود داشته، به همین علت ممکن است در یک دوره تاریخی شعر آیینی رنگ و بوی بیشتری داشته باشد. به طور نمونه می توان از دوران صفویه به عنوان نقطه اوج اشعار آیینی در کشور نام برد. همچنین پس از پیروزی انقلاب اسلامی شعر آیینی به صورت تخصصی به عنوان یک جریان مستقل شعری به راه خود ادامه داد. یک شاعر در کنار تمام آثارش می تواند یک شعر آیینی هم داشته باشد مثل سروده های شهریار یا شاعرانی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی به صورت تخصصی به سرودن اشعار آیینی پرداخته اند. ویژگی شاعران طوری است که انسان های بااخلاقی هستند و غالبا شعرهای عاشقانه آنها به زیبایی سروده شده است.| مهر|