ما ایرانی ها طبیعتا مثل هر ملت دیگری ویژگی های خوب و بد زیادی داریم که کم و بیش در بین همه مان مشترک است و تا حدودی هم با آنها کنار آمده ایم اما دو خصوصیتی که بلااستثنا و به مقدار زیاد در تک تک مان وجود دارد و با وجود تلاش های بسیار هنوز هم نتوانسته ایم تغییرشان بدهیم، مرده پرستی و مبالغه گری مان است. نمی دانم چرا با وجود آنکه خودمان هم از دست این رفتارمان به ستوه آمده ایم، باز هم موفق به از بین بردن شان نمی شویم. سراسر تاریخ اجداد و حتی زندگی امروز خودمان را هم که مرور کنیم متوجه می شویم تعداد شخصیت های مثبت و مفیدی که می توانستیم در زمان حیات شان از آنها در جهت پیشرفت های همه جانبه استفاده کنیم کم نبوده است ولی متاسفانه این کار را نکرده ایم و بعد از آنکه بالاخره از دست شان دادیم، تازه یادمان می افتد که راستی فلانی، فلان چیز را گفته و فلان کار را هم کرده بود: پس عجب آدمی بوده است و ما نمی دانستیم. آن وقت دیگر اسم های مدفون شده یی است که تند و تند به زبان مان می آید و مقاله ها و صفحات فیس بوکی که از آثار و گفته ها و تصاویر این افراد پر می شود. خب البته از جنبه هایی خیلی هم خوب است و هیچ اشکالی وجود ندارد که ما شخصیت های بزرگ مان را بیشتر و بهتر بشناسیم. گیر کار آنجاست که به نظر می رسد می خواهیم با این طور تکرار مکررات و خودکشان کردن ها، جبران مافات کنیم و تلافی بی اعتنایی هایمان را درآوریم