در دیدگاه اقتصادی متعارف، انسان اقتصادی افزون کننده منفعت شخصی از نظر مادی است و این اصطلاح در اقتصاد به مفهوم عقلانیت از جنبه ابزاری اش به کار می رود.

در این نوع نگرش، فرد با توجه به ترجیحات کامل، اطلاعات بی نقص و قدرت محاسبه بدون اشتباه، رفتاری را برمی گزیند که به گونه ای بهتر ترجیحاتش را برآورده کند و عقلانیت بهترین ابزار برای رسیدن به این هدف است.

انگیزه انسان در این نگاه، تا حدودی به انگیزه مالی بستگی دارد. اما در دهه 1940، همزمان با گسترش علم اقتصاد رفتاری بر این نظریه خدشه وارد شد؛ زیرا انگیزه هایی مهم تر از انگیزه مالی در نظر گرفته شد. برخی نیز مفهوم انسان اقتصادی را حداکثرکننده