پرده اول: چهار، پنج ساله بودم که برای اولین بار قدم به این ساختمان گرد و آجری گذاشتم. ساختمانی بزرگ و عجیب – در چشم یک بچه پنج ساله- که راهروهای پیچ درپیچ و دیوارهایی با تکه های آجری فیروزه ای داشت. تکه تکه های آن ساختمان برایم رازآمیز بود. در عالم کودکی این جذبه عروسک های «لوبیای سحرآمیز» نبود که محسورم کرده بود. آن سن مشکی رنگ و دیوارهای مشبک هم چشمم را گرفته بود. اینکه عروسک ها از آن بالاپایین می آمدند و روی صحنه بازی می کردند و در آن فضای تیره رنگ پشت سرشان گم می شدند. دلم می خواست ببینم که پشت آن پرده سیاه چه چیزی پنهان شده است که همه عروسک ها در آن گم می شوند. اینها برایم مثل راز شده بود