سال هاست که چرخ ورزش می چرخد و ظاهرا امور آن اداره می شود و برای بسیاری از افراد مشکلی نیست و به قول جوانان امروزی همه چیز آرومه و ورزش ما هم چقدر خوشبخت است! اما خیلی ها این پرسش را دارند که آیا سقف آرزوها این است؟ آیا وضعیت فعلی درخور شان کشور بزرگی مثل ایران است و برابر با منزلت های تاریخی مردم ماست؟ به بیان مدیریتی آیا بحث ما اداره کردن امور ورزش است یا تحقق توسعه پایدار در ورزش؟ می دانیم که ورزش کشور پدیده ای فرابخشی و ملی است که از ابعاد گسترده اجرایی، مردمی و بین المللی برخوردار است. می دانیم که ورزش فقط مدال نیست و باید باری از روی دوش چندین میلیون آدم چاق، دیابتی، سکته ای و بیمار بردارد