تدوین و تصویب کنوانسیون 1972 یونسکو برای ثبت میراث جهانی فرهنگی و طبیعی نه فقط ناشی از افزایش آگاهی در سطح جهانی درباره اهمیت میراث جهانی و طبیعی ملل مختلف است، بلکه باوری جهانی بر ارزش های تجدید ناپذیر و منحصر به فرد آثاری که در این فهرست ثبت می شود، است. همچنین اراده و میثاقی از سوی کشورهای متعهد بر به کارگیری هرآنچه در توان دارند برای شناسایی، حفاظت و معرفی هرچه بیشتر آثار و محوطه های طبیعی و تاریخی ثبت شده است. در برابر این عزم و تعهد، همه کشورهای عضو این پیمان، برمبنای این باور که میراث های فرهنگی و طبیعی مرز نمی شناسند و سرمایه آینده بشریت هستند، توافق دارند که یکدیگر را در فائق آمدن بر مشکلات و محدودیت های حفظ و حراست از این آثار حمایت کنند.