الان که این یادداشت را می نویسم در سوریه 11 شب است.

همراه چهره های فرهنگی ایران با کاروان صلح سوریه همراه شده ایم، امروز صبح از قرار، باید می رفتیم به دانشگاه دمشق، دیروز هم آنجا رفته بودیم و سخنرانی چند نفر از اعضای کاروان را شنیده بودیم، برای همین من و آقای قزوه (شاعر و رئیس مرکز آفرینش های ادبی) به قول جوان ها پیچاندیم و از حرم حضرت رقیه سلام الله علیها، سر درآوردیم، از خادمان و محافظان که بگذریم، زائران به ده نفر هم نمی رسید و دلمان شکست، خاطرات زیارت های قبلی به ذهنم هجوم آورد که تمام این صحن، حیاط و اطرافش مملو از عاشقانی بود که هریک به نوایی ابراز عشق و عرض نیاز داشتند، اما اکنون؟