امروزه از دانش هایی طبیعی مانند نجوم و زیست شناسی و از سوی دیگر دانش های انسانی چون جامعه شناسی و روان شناسی و حتی فلسفه حقایق بسیاری درباره عالم و آدم می توان آموخت، ولی تا آنجا که به ساحات برتر این هر دو مربوط است، چیز چندانی از این دانش ها عاید نمی شود و در نهایت و در بهترین حالات جز لاادری گری، نصیبی از آنها نمی بریم. ممکن است کسی بگوید دانش هایی چون کلام در عالم اسلام یا الهیات در عالم مسیحیت عهده دار همین وظیفه اند، ولی این دانش ها نیز به دلیل تاکید زیاده از حد بر تنزیه عوالم روحانی، همان لاادری گری را تقویت می کنند. اگر درباره عوالم روحانی جز بر سبیل تنزیه سخنی نمی توان گفت و آنها را