«محمدرضا لطفی» در نوازندگی و موسیقی، شخصیتی خاص بود. من با علایق او به بزرگان موسیقی آشنا بودم. «لطفی» در موسیقی کلاسیک یک چهره بی بدیل بود و نواختن او و کاری که او با ساز می کرد و احوالاتی که در موسیقی اش داشت، همگی خاص خودش بودند. این ارزش ها و تبحر او، ساده به دست نیامده بود و بر اثر سالیان سال کار و کار و مرارت و رنج حاصل شده بود. خوشبختانه امکانات و تکنولوژی هم کمک کردند که از او آثاری برجا بماند که ما بتوانیم و آیندگان هم بتوانند آنطور که لازم است از هنر او بهره مند شوند و بیاموزند. بداهه خوانی و بداهه نوازی مشترک ما در سوییس در بیرون شهر زوریخ انجام گرفت. حدود 10، 12سال بعد از اینکه آقای لطفی از ایران مهاجرت کرده بود، در سفر من به آنجا، ناشر زوریخی «کلیدر» خواست که ما به استودیو برویم، من بخش هایی از «کلیدر» را بخوانم و لطفی بنوازد. اما آنچه از همه آن چهار، پنج ساعت به دستم رسید، نیم ساعت یا 40دقیقه ضبط شده بود که آن را به واسطه نشر ثالث به وزارت ارشاد فرستادیم و هنوز در محاق ممیزی باقی است. میراث بزرگ «لطفی» برای آیندگان، بی شک آثاری است که از او باقی مانده و هنرجویانی که او پرورانده است.