چند وقت پیش که قرار بود فاز دوم هدفمندی یارانه ها، شروع شود، چندین و چند بار از همه پرسیدم که چرا باید اتفاق تلخی که «احمدی نژاد» مسببش بود را دوباره تجربه کنیم؟ برایم سوال بود که چرا باید آزموده ای چنین تلخ را، دوباره آزمود. همان زمان برایم دور از تصور نبود که دوباره گرانی فراگیر شود و سوخت گران شود و در پی اش هم کرایه وسایل حمل ونقل عمومی. دو روز پیش از گران شدن نرخ بنزین، با یک راننده تاکسی صحبت می کردم و می گفتم که نگرانم با گران شدن بنزین، چه اتفاقی برای راننده ها می افتد. همان راننده با خنده به من گفت، نگران نباشید، اگر سوخت 20 درصد گران شود، ما کرایه را 30 درصد گران می کنیم. همان موقع فهمیدم که متضرر اصلی خود ما هستیم و باید به جای دلسوزی برای راننده ها، دلمان برای خودمان بسوزد! همین دیروز از چهارراه جمهوری تا چهارراه مخبرالدوله را با تاکسی رفتم بابتش 1000 تومان کرایه دادم و تعجب هم نکردم.

با اینکه حامی آقای روحانی هستم ولی نمی دانم از چنین اتفاقاتی چطور می توان حمایت کرد؟ چون مردم در این بین متضرر هستند و من با اینکه اقتصاددان نیستم اما تجربه ام به من می گوید که با گرانی بنزین من این وسط کباب می شوم. با گرانی سوخت، هزینه حمل و نقل گران می شود و بعد می افتیم روی دور تسلسل گرانی. القصه اینکه من چهار سال پیش با 10 هزار تومان یک هفته زندگی می کردم. الان با روزی 20 هزار تومان هم به زور زندگی می کنم. امیدوارم یک جایی جلو این گرانی فزاینده گرفته شود.