حدود دوهفته پیش بود که شنیدم یکی از دوستان به سرطان مبتلاو به دلیل وخامت حالش در بیمارستان بستری و ممنوع الملاقات است. در هفته پیش هم از سرطان دوست دیگری آگاهی پیدا کردم. همچنین خبردار شدم یکی از همکاران روزنامه نگار در غربت تصادف کرده و جان سپرده است. گاهی اخباری هجوم می آورند که به سادگی از ذهن پاک شدنی نیستند. اوایل هفته رفتم و این دوست را ملاقات کردم. باورکردنی نبود. فردی که تا همین اواخر اصلااثری از ضعف نداشت حالاشکسته و رنجور و کاملااز پا افتاده بود اگرچه روحش باانگیزه و دلش همچنان از نور امید سرشار بود. با دیدن او چندنکته در خاطرم نقش بست: اول اینکه ارزش هرلحظه از زندگی حقیقتا بی قیمت است. همه ما از مهلتی که داریم ناآگاهیم ولی طبع انسان این است که آن را در نظر نمی آورد. فرصت و لذت زندگی با کیفیت در زمان حال را نباید از دست داد. شاید فردا که سهل است اصلالحظه دیگری در کار نباشد. دوم اینکه ارزش افراد را قبل از آنکه خبر مهمی درباره آنها رخ دهد باید دانست. سوم آنکه وقتی اصل زندگی در معرض خطر جدی باشد نوع نگاه انسان به دنیا و پدیده هایش تغییر می کند. گویی عیار خلوص در گوهر نگاه آدمی اعتلامی یابد. این را می توان در چشمان فرد آسیب دیده و در لابلای کلامش به روشنی دید. این حال متفاوتی است. بگذریم. سلامتی یک موهبت بزرگ است. باید قدر آن را دانست و در پی بالابردن کیفیت زندگی بود. روشن است که سخن من فقط جنبه اخلاقی ندارد. مهم ترین بخش آن می تواند در این باشد که درجه رضایتمندی در طول زندگی بالارود. اینکه انسان خودش باشد: خوب و خوش و مداراجو و حقیقت طلب. همین! خدا عاقبت همه ما را ختم به خیر کند!