روز گذشته علی نصیریان، بازیگر مطرح و شناخته شده سینما، تئاتر و تلویزیون همراه هادی مرزبان کارگردان برجسته تئاتر کشورمان به دادگاه رفتند. رفتند تا بگویند آنها فقط هنرمند هستند. آنها پیش از آن که روی صحنه بیایند متن اجرایشان بارها و بارها خوانده و بررسی شده است. شورای نظارت ارزشیابی، شورای حمایت و دیگر شوراهای پرطمطراق مرکز هنرهای نمایشی کشور که کارشان بررسی محتوایی و کیفی نمایشنامه ها و اجراهاست، «تانگوی تخم مرغ داغ» را خوانده اند و دیده اند.

رفتند تا مدیران فرهنگی بدانند پیرمردی که مویش را روی صحنه تئاتر و جلوی دوربین تلویزیون و سینما سفید کرده است، جایش دادگاه نیست.

جای آن دارد مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به این فکر کنند که چرا باید با سهل انگاری و نداشتن توجه کافی با متون مواجه شوند و بدون دقت به اعمال اصلاحی های یک متن به گروه اجازه اجرا دهند.

از طرف دیگر می توان برعملکرد قوه قضاییه هم خرده گرفت و از آنها این توقع را داشت که ابتدا مشکل را با معاونت هنری و مرکز هنرهای نمایشی مطرح کنند و خواستار برطرف شدن آن باشند؛ زیرا توقیف راهکار مناسبی برای برخورد با هنر نبوده و از طرف دیگر در چشم مردم هم خوشایند نیست. امروز نه استاد نصیریان نه هادی مرزبان و نه هیچ هنرمند بزرگ دیگری، بلکه امروز علامت سوال را باید مقابل عملکرد مدیران فرهنگی قرار داد که نمی دانند کجا و چگونه باید تذکر دهند و هدایت کنند و تمام بار مسئولیت را بر دوش هنرمند نیندازند.

بی تردید نمایش «تانگوی تخم مرغ داغ» یا دیگر موارد مشابه می توانند با کمی دقت و اندیشیدن تدابیر مناسب پیش از اجرا و نظارت دقیق به اثری آبرومند و بی حاشیه تبدیل شوند اما متاسفانه چوب بی تدبیری و سهل انگاری مدیران فرهنگی بر تن هنرمندان می نشیند و خوراک رسانه های آن طرف آبی می شود.