از منظر تاریخی یکی از علل و عوامل توسعه نیافتگی در جامعه ایران ابهام در ساختارهایی چون تحزب، تعاون، جامعه پذیری و نحوه به کارگیری قدرت توسط امانتداران است که نقشه راه و مسیر روشنی پیش روی شهروندان نگذاشته است و به همین سبب پیشینیان از ابزارهای موصوف در توسعه سیاسی، اقتصادی و فرهنگی استفاده مناسب نکرده اند و پسینیان نیز به مثابه مارگزیده از تجربه های نو هراسیده اند و راهی دگر رفته اند. یکی از رگه های آسیب شناختی مزبور، فقدان همگرایی در افکار و اندیشه هاست. ما عادت داریم برای رسیدن به توسعه به هر میزان که ممکن است، نظریه پردازی کنیم. البته اگر سطح تحلیل، فرد و مناسبات مربوط به حوزه خصوصی باشد،