با کمی کنکاش در باب مدارس نظامی نوین در ایران، مشخص می شود که تا چندین دهه، الگوبرداری از شیوه های آموزشی اروپایی تمام و کمال اعمال می شده است. سوالی که در این جا مطرح می شود، این است که آیا با تمام راهکارهای در نظر گرفته شده، موفقیت مورد نظر به دست آمده و اگر این موفقیت حاصل شده است، کیفیت و سرعت حصول آن چگونه بوده است؟

به نظر می رسد که با توجه به تمام تدابیر در نظر گرفته شده و اصرار بر کپی دقیق دانش نظامی روز از کشورهای اروپایی، باز هم موفقیت پیش بینی شده حاصل نشد و کیفیت و سرعت دستیابی به دانش روز نظامی تا زمان تاسیس دارالفنون چندان قابل دفاع نیست و تنها پس از تشکیل مدرسه دارالفنون است که این روند تسریع می یابد.