جنگ به ما تحمیل شده بود و در محله ها گروه مقاومت تشکیل داده بودیم و خودمان را آماده می کردیم برای دفاع احتمالی. آموزش های رزمی، دفاعی و کمک های اولیه را دیده بودیم و چون به جبهه راهمان نمی دادند دلخوش بودیم به کمک های پشت جبهه! در خانه مرحوم دکتر واعظی که روز 17شهریور به روی زخمی های آن روز خونین باز بود، بار دیگر باز شده بود؛ این بار به روی ما که بعد از تعطیلی مدرسه هرچه برای رزمندگان مفید می دانستیم، تهیه می کردیم و می رساندیم به آنجا و بسته بندی می کردیم تا روانه جبهه ها شود. نوجوانی در این خانه بود خوش صدا که گاه و بیگاه صوت داوودی اش را هنگام قرائت قرآن می شنیدیم. تنها پسر، بلکه تنها فرزند