با انتشار بیانیه هنرمندان خطاب به رییس جمهور برای پیوستن به کنوانسیون برن (کپی رایت)، فهمیدم که روزبه رحیمی نژاد فیلم مستندی را با همین موضوع و به بهانه آثار لاله اسکندری و عرفان نظرآهاری ساخته است. در فارسی برای اصطلاح «کپی رایت» انواع و اقسام معادل ها را به کار می بریم، از حق مولف گرفته تا حق تکثیر و حق بازنشر و حق مادی و معنوی و حق پدیدآورنده و... با این تشتت، نمی دانم چرا هنوز مقاومت می کنیم در برابر پذیرش رسمی خود واژه «کپی رایت»، خصوصا در زمانه ای که این اصطلاح را حتا در زبان عادی روزمره و گفتاری هم به راحتی به کار می بریم تا جایی که حتا وقتی جوکی تازه هم تعریف می کنیم، تهش می گوییم «کپی رایتش محفوظه ها!» ولی آیا این تشتت در معادل های کپی رایت و این مقاومت رسمی زبانی باید باعث بشود به ترکیب حشوآمیز خنده دار «حق کپی رایت» برسیم؟ آن هم در حد نام یک فیلم؟