سرطان و آلودگی هوا، هرروز جان رفقا و نزدیکانمان را می گیرد و ما کماکان نسبت به آن بی تفاوتیم. محمدعلی سپانلو هم از میان ما رفت، بر اثر ابتلابه همین بیماری شوم. او سال های سال در مرکز شهر و آلوده ترین نقطه آن ساکن بود و احتمالاهمین باعث شد که به این بیماری عجیب وغریب مبتلاشود. رفاقت من و سپانلو به سال های پیش از انقلاب برمی گردد، ما در دوره رونق شعر و شاعری و دهه 40 یکدیگر را شناختیم. اتفاقا چندسال پیش فیلمی هم به کمک او ساختیم بر اساس یکی از اشعارش، که در آن فیلم، غزاله علیزاده بازی می کرد و هوشنگ گلشیری، همین طور خود سپانلو و محمد حقوقی که متاسفانه هنوز این فیلم مونتاژ و پخش نشده است. سالیان سال، با دوستان به خانه او می رفتیم؛ به خانه شاعری که خوش اخلاق بود و دانشمند و شعر ایران و دنیا را به خوبی می شناخت و البته بر تاریخ ایران هم بسیار مسلط بود. سپانلو، یکی از فرهیخته ترین و معتبرترین های زمانه ما بود و صدحیف که این بیماری غریب، این قدر زود او را از ما گرفت. به جمیع شاعران و دوستداران هنر و ادب فارسی و همین طور خانواده سپانلو تسلیت می گویم.