توسعه جوامع، بدون طی شدن فرآیند ملت سازی نمی تواند مقرون به نتیجه شود. از این رو همه گروه های انسانی که توانسته اند به جامعه ای متشکل تبدیل شوند، با ایجاد قابلیت تبدیل ذخایر معنوی به سرمایه های فرهنگی، بنیان ها و زیرساخت های ملت سازی را پایه گذاری کرده اند. این ذخایر گاهی مادی گاهی ارزشی، معنوی و انسانی هستند. بی شک ذخایر معنوی در کنار فراهم آوردن زمینه های ملت سازی، باید بتوانند ظرفیت های یک جامعه متشکل را در مسیر تامین اصلی ترین نیاز آن یعنی ایجاد و ارتقای امنیت درون زا پشتیبانی نماید. به عبارت دیگر، محک ارزیابی اصالت، خلوص و بهای ذخایر معنوی را باید از نقطه نظر تاثیرگذاری آن بر امنیت ملی که اولویت غیرقابل اجتناب تداوم حیات یک جامعه است، مورد توجه قرار داد.