در روزهای پس از توافق، یکی از اصلی ترین مسائل، برنامه ریزی در مورد پول هایی است که قرار است به کشورمان بازگردد اما از آنجا که در برهه ای هستیم که مشکلات اقتصادی بسیار جدی شده و مردم برای گشایش وضع مالی و معیشتی خود از دولت انتظار دارند، شاید به نظر برسد که حل مشکلات اقتصادی باید در اولویت هزینه کرد این پول ها باشد. واقعیت اما این است که بخش عمده ای از مشکلات اقتصادی کشور، زاییده فراموشی فرهنگی ما در طول سال های گذشته است؛ وقتی که کسب درآمد نامشروع به یک «ارزش» در نزد اذهان عمومی بدل شده و فردی که چنین رفتاری داشته باشد را «زرنگ» خطاب می کنند، چطور می توانیم امیدوار باشیم در اقتصاد به نتیجه روشنی برسیم؟ وقتی که رشوه در فرایندهای اداری به یک امر مباح بدل شده، چطور می توانیم صاحب اقتصادی روبه رشد باشیم؟ چالش فرهنگی در حوزه زندگی روزمره و اخلاق امروز یک چالش جدی است و بنابراین اگر دولت قرار است با شرایط روبه رشد بعد از توافق، به حل مشکلات اقتصادی کشور یاری رساند، باید بخشی از درآمدهایش را صرف مسائل فرهنگی و بازسازی فرهنگ در جامعه کند.در طول این سال ها، عدم سرمایه گذاری در حوزه فرهنگی باعث شده که فرهنگ مردم ما از اصول خود افول کرده و به نگاهی کاسبکارانه در عرصه های مختلف بدل شود. تاسف اصلی اینجاست که مردمان این سرزمین که اولین آیه وحی شان قسم به قلم و خواندن بوده، این روزها از موضوعات فرهنگی، از کتاب خواندن، فیلم دیدن، موسیقی شنیدن و سینمارفتن فاصله گرفته اند. چقدر تاسف آور است که فرمان الهی «بخوان!» در سرفهرست پیام های الهی به مردمان است و مردم ما «نمی خوانند» و از قبل همین نخواندن است که ضعف فرهنگی، چالش های اقتصادی را هم برایمان به ارمغان آورده.درست است که مشکلات فرهنگی با پول حل نمی شود اما پول می تواند شرط لازم ایجاد یک نشاط فرهنگی در جامعه باشد و نگاه دلواپسانه را از فراز فرهنگ بردارد با این اطمینان که انقلاب اسلامی ما محکم تر از آن است که با انتشار یک کتاب یا اکران یک فیلم، دچار مشکل شود. نشاط فرهنگی اولین قدمی است که دولت می تواند در روزهای بعد از توافق بردارد تا با یک تیر دو نشان بزند؛ هم حل مشکلات فرهنگی کشور و هم کمک به اقتصاد ایران، از طریق اصلاح فرهنگ عمومی در جامعه.