دیجیتال مثل سونامی از راه رسیده است؛ یا بر این موج باید سوار شد یا زیر آن مدفون گشت. اگر سینما مرزهای زمان و مکان را روی پرده درهم شکست، دیجیتال همین کار را با زندگی انجام داده است. زندگی روزمره ما هرروز بیشتر به قاب نور و صدا منتقل می شود. حالاهرکدام از ما می تواند با گوشی کف دستش به هر گوشه این دنیا؛ از اعماق دریا تا دوردست فضا سرک بکشد. تغییر پرشتاب ابزار، خوب یا بد، آثار خود را به همه وجوه زندگی ما منتقل می کند. سینما هم مستثنا نیست. شیوه های تولید و توزیع و نمایش روزبه روز بیشتر تغییر می کند. اینکه امکان ثبت و ضبط و تماشای بلافاصله لحظات گریزپای زندگی روزمره برای همگان میسر شده، زبان و بیان سینما را متحول می کند؛ شخصیت پردازی، گفت وگونویسی، میزانسن، قاب بندی، دکوپاژ، ضرباهنگ، تدوین، روایت و معماری صوتی- بصری سینمای آینده از این دگرگونی دور نمی ماند. امیدوارم در کنار گروه هنر و تجربه یک نظام آموزشی کارآمد سینما هم شکل بگیرد. تربیت نیروی انسانی ذوقی، تخصصی و خلاق به روز که بتواند موج این تغییرات را در همه زمینه های سرمایه گذاری، تهیه، تولید، توزیع و نمایش مدیریت کند، ضرورتی چاره ناپذیر است؛ یا باید منفعل، مقلد و مصرف کننده ماند یا باید دست به کار شد و فعال و خلاق و مولد عمل کرد. فناوری مثل مرگ است؛ با بستن در و پنجره نمی شود جلو ورود آن را گرفت. با جرئت باید روبه رو شد، شناخت، ظرفیت ها را کشف کرد و ابتکارعمل را به دست گرفت. حالاوقت غنی سازی در فرهنگ، هنر و سینماست.