دراین میان، شاید بتوان کوهنوردان را گروهی از ورزشکاران به شمار آورد که اندکی دغدغه حفظ منابع طبیعی کشور را دارند، اما تکاپوی آنها برای حفظ محیط زیست به اندازه ای نبوده که دست کم مانع آسیب دیدن اثر طبیعی ملی دماوند شود، زیرا این روزها انباشت زباله و فضولات انسانی در دماوند تهدیدی برای این ثروت ملی به حساب می آید.

تعامل بین بخشی را باید شاه کلید حل مسائل زیست محیطی دانست، زیرا بسیاری از آسیب هایی که به محیط زیست کشور تحمیل می شود، در سایه نبود تعامل بین بخشی اتفاق می افتد. برای نمونه می توان به کوهستان های کشور اشاره کرد که تاکنون متولی مشخصی برای حفظ آنها شناخته نشده است. در چنین شرایطی باید سازمان جنگل ها، محیط زیست و نهادهای دیگر مانند وزارت ورزش و جوانان برای حفظ کوهستان با یکدیگر همکاری کنند و مسئولیت نگهداری از آن را به گردن دیگری نیندازند.

عبدالله اشتری، بنیانگذار و مدیرعامل انجمن حفظ محیط کوهستان در گفت وگو با جام جم می افزاید: فدراسیون کوهنوردی کمیته محیط زیست دارد و برای رسیدگی به محیط کوهستان برنامه هایی اجرا می کند، اما فدراسیون با توجه به بودجه ای که در اختیار دارد، فعالیت اول خود را ورزش کوهنوردی می داند و بیشتر به این موضوع می پردازد.

به گفته وی تاکنون متولی قانونی حفظ کوهستان در کشورمان شناخته نشده است.

این در حالی است که باید تاکید کرد، کنترل نشدن جمعیت کوهنوردان و گردشگران آسیب زیادی به دماوند یا دیگر قله های کشور می زند. به همین دلیل سازمان هایی مانند محیط زیست، جنگل ها و فدراسیون کوهنوردی هر چه زودتر باید برای حفظ این مناطق با یکدیگر همکاری کنند.