در دوره قاجار شال کرمان یک کالای تجاری بود و پس از شال کشمیری در درجه دوم اهمیت قرار داشت و دارای اهمیت اجتماعی، سیاسی و اقتصادی بوده است؛ این درجه از اهمیت باعث می شد شاهان، وزرا و حکام قاجار توجهی ویژه به آن داشته باشند. ازجمله عباس میرزا که عده ای از شالبافان کرمان را به آذربایجان کوچ داد و شاید مقصود او ترقی این محصول در آذربایجان و نزدیکی به بازار اروپا بوده است. امیرکبیر هم از جنبه تجاری و رقابتی به شال کرمان توجه داشت و آن را به پای شال های کشمیری ترقی داد که اسم امیری روی شال ترمه کرمانی باقی ماند (باستانی پاریزی، 153:1385).