سیمین معتمدآریا را به جرئت می توانم یکی از بهترین بازیگران زن 50 سال اخیر بنامم. اولین بار وقتی دختری بسیار جوان بود، اوایل دهه 60، او را در نمایش زیبای «یک جفت کفش برای زهرا» به کارگردانی بهرام شاه محمدلو روی صحنه سالن چهارسو دیدم و از آن همه شور و انرژی و سرزندگی به وجد آمدم. در دلم گفتم در آینده دارای بازیگری متفاوت در تئاتر و سینما خواهیم بود. خاطره همکاری با او در سریال «گل پامچال» همیشه برایم شیرین و جذاب است. من بزرگ شدن و بالندگی او را در سال های بعد و در فیلم های مختلف دیدم. شکوفایی و درخشش او، در فیلم های «هنرپیشه»، «روسری آبی»، «یک بار برای همیشه»، «همسر» و... خیره کننده بود و او را سرآمد کرد.

در سال 1378 وقتی می خواستم نمایش «ریچارد سوم» را روی صحنه بیاورم، برای مهم ترین نقش نمایش، یعنی «لیدی آن» از او دعوت کردم و پذیرفت. در مدت تمرین و اجرا، بیشتر به راز بهترین بودن او پی بردم؛ تواضع، نظم و انضباط سزاوار تئاتر و کوشش و پشتکار برای درک هرچه بیشتر نقش... با خانم معتمدآریا سال ها در فعالیت های صنفی همکاری داشتیم، همیشه او را همراهی پابرجا و مهربان و صمیمی دیدم که برای پیشبرد اهداف صنف خود و کمک به همکارانش از هیچ کوششی دریغ نمی کرد. به همه اینها می توانم فعالیت های نیکوکارانه و اجتماعی این خانم هنرمند را اضافه کنم.

سیمین خانم تولدت مبارک.