راوی در داستان «دود» با زبان اول شخص در ضمن معرفی خود فضای حاکم بر زندگی شخصی اش را نیز به تصویر می کشد. خانه بدون اثاث، موزاییک های بدون فرش، پنجره های خالی از پرده و دختربچه ای که هر هفته دوشنبه برای دیدن راوی (پدرش) می آید وهرهفته خود را با دفتر وکتاب هایش و دیدن تلویزیون سرگرم می کند تا بخوابد. همه این ها دلالت بر راوی دارد که از دیگران دوری گزیده و بی تفاوت هم هست، او حتی با دخترش هم حرفی برای گفتن ندارد. داستان دود اگرچه حدود10 سال پیش نوشته شده است اما یک نکته اجتناب ناپذیرش این است که داستان واقعیت موجود جامعه ها است، که نه تنها در هر سالی عوض نمی شود بلکه پر رنگ تر هم شده است وما با