دروازه غار هیبتش شبیه هیچ کدام از محلات تهران نیست. بخشی از آن را بلورفروش ها تسخیر کرده اند، بخش دیگر پارکینگ کامیون هاست و بخش دیگرش هم جای خواب کارتن خواب ها. همه این آش درهم وبرهم در کنار مردم معمولی ساکن یک محله، دیده می شود. اما انگار «مردم» بخش کم رنگ خیابان دروازه غار هستند، آنها که بچه هایشان را به مدرسه می فرستند، آنها که زندگی می کنند و دلشان می خواهد حوالی یک بعدازظهر خنک پاییزی شامشان را بردارند و در گوشه یکی از پارک های محله شان بنشینند و با خانواده شان اوقات خوشی را سپری کنند. اما این تصویر هیچ وقت تصویر آشنایی برای مردم ساکن در خیابان هرندی نیست. آنها می گویند مدت هاست با واژه «امنیت» بیگانه اند و پارک هایشان جولانگاه افراد معتاد است.