بعد از جمهوری وایمار و در دوره نازی ها، روابط تجاری دو کشور ایران و آلمان افزایش یافت. طبق مفاد اسناد وزارت خارجه، ایران در این دوره مکانی مناسب برای تهیه مواد خام مورد نیاز آلمان نازی به شمار می رفت. مهم ترین بندر بازرگانی آلمان که از آن طریق روابط تجاری دو کشور تامین می شد، هامبورگ بود. از بین اقلام صادراتی ایران به آلمان، می توان به قالی و قالیچه، پنبه، پشم، کرک، موی بز، پیله ابریشم، برنج، پوست بره، روده و پوست حیواناتی مثل روباه و شغال، خرما، انواع سبزی و کشمش، برگه زردآلو، مغز بادام، گردو، پسته، کتیرا، توتون، بهدانه، زیره، فندق، صدف، موم عسل، زعفران و روناس اشاره کرد. در همین سال، نخستین قرارداد بازرگانی تهاتری با آلمان امضا شد.