بی مهری دیگری در حق پرویز شهریاری است اگر بخواهیم، ولو برای جبران بی مهری های پیشین، از او چهره ای فراانسانی، مطلق و بی کم و کاست ترسیم کنیم. شهریاری خود آموزگار اندیشه، منطق، استقلال فکر و واقع بینی بود. ده ها سال پیش، در خلوت درس و شعر و تامل، نوشته های ریاضی جذاب و الهام بخش پرویز شهریاری باغ جانم را آبیاری می کرد، مرا به ژرفای خیال می برد و به تفکر وامی داشت. اندکی خوراک و کتابی برمی داشتم – توشه جسم و جان – و با دوچرخه به درخت زاری بیرون شهر رشت که باغ موسیو خوانده می شد می رفتم. پای درختی بر شیب مشرف به گوهررود می نشستم. خلوتگاهی که در آن تنها گاهی بازیگوشی پرنده ای، وزیدن نسیمی یا افتادن برگی، رشته افکار دور و دراز ریاضی را می گسست.