اگر در قرون گذشته توسعه فناوری مبتنی بر تجربه بشر و بر اساس آزمون و خطا امکانپذیر بود، امروزه تصور نوآوری فناورانه بویژه در حوزه های جدید همچون فناوری زیستی، نانو، مواد پیشرفته، هوا-فضا و... بدون توسعه علم و دانش فنی امکانپذیر نیست. این موضوع بخوبی توسط شرکت های بزرگ درک شده و به همین دلیل میزان سرمایه گذاری آنها در تحقیق و توسعه به طور روزافزونی در حال افزایش است. تحولات سریع فناوری و کوتاه شدن عمر فناوری ها باعث شده است که نرخ بازگشت سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه کاهش یابد. به همین دلیل، شرکت ها بخشی از تحقیقات مورد نیاز خود را به دانشگاه ها سپرده اند. بدین ترتیب هزینه های تحقیق و توسعه خود را به طور قابل توجهی کاهش داده و مخاطرات آن را با دانشگاه ها تقسیم کرده اند.