گروه تاریخ و اقتصاد: در قرن نوزدهم ملت هایی که دولت ملی داشتند در عرصه مناسبات بین المللی از حقوقی برخوردار بودند اما کشورهای مستعمره مانند هند و اندونزی و برزیل، دارای حقوق ملی نبودند. استقلال ایران به دلیل «بازی بزرگ» حفظ شد اما دولت مستقلی که بتواند حقوق ملی مردمش را پاس بدارد در قدرت نبود. از دوره جنگ های ایران و روسیه به بعد، بخش های زیادی از خاک ایران که تا آن زمان کانون توجه قدرت های جهانی بود و اسم و قدرتی در منطقه داشت، به دلیل تضعیف کشور تصرف می شود. دولتی که قانون بر سیاست هایش حاکم باشد هم در راس کار نبود و اراده ملی در سیاست هایش نقشی نداشت. در نتیجه روندی آغاز می شود که می توان آن را روند «نیمه مستعمره» شدن ایران نامید و تا اواخر قرن نوزدهم این روند تکمیل می شود.