از همه خانه ها که دل می بری، خودت را در خانه خدا می بینی. آخرین بار که به مسجد آمده بودی، به چه زمانی بر می گردد؟ هفته پیش، پانزده روز و شایدهم یک ماه قبل. به یاد می آوری که برای حل مشکلت حاضر بوده ای در هر خانه ای را بزنی و سر فرود آوری، اما دریغ از اینکه به در خانه «اوستا کریم» بیایی و از خودش همه چیز را طلب کنی.

می روی گوشه دنجی کنار منبرمی نشینی، سر بر پایه های چوبی منبر می گذاری و یک دل سیر می گریی. گریه نه برای حل نشدن مشکلت، بلکه این بار از خوشحالی اینکه راه را یافته ای و از آن بالاتر داری دست خودت را می گیری و از میان گرداب روزمرگی ها خودت را پیدا می کنی.این گوشه دنج دنیا در حریم