آنچه تحت عنوان خشونت علیه زنان مطرح می شود، تنها نمونه های آشکار خشونت نیست و می تواند اشکال متفاوتی داشته باشد؛ خشونت فیزیکی تنها یکی از اشکال آن است. خشونت کلامی، خشونت اقتصادی، خشونت روانی و عاطفی بخشی از انواع خشونت هستند. اخیرا نامه ای از سوی بازیگران زن به پورمحمدی، معاون صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران، نوشته شده که در آن از نوعی تبعیض در انتخاب برخی بازیگران زن سخن به میان آمده است. فارغ از اینکه چنین تبعیضی در صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران وجود داشته باشد یا نه، که امیدواریم چنین نباشد، باید گفت هر نوعی از تبعیض، خشونت است و جامعه و در راس آن صداوسیما باید نسبت به آن حساس باشد. در جامعه ما متاسفانه گاهی تبعیض در سطح خانواده ها نیز دیده می شود. مقایسه، تحقیر و بی توجهی، همه اشکالی از خشونت هستند که ممکن است بر پایه جنسیت در خانواده ها اتفاق بیفتند. ازهمین رو، خانواده ها، مدارس و رسانه ها در راس حرکت برای ازبین بردن همه اشکال خشونت در جامعه قرار دارند. زیرا این خشونت ها در بزرگ سالی ادامه پیدا خواهد کرد و باعث تثبیت جایگاه فرودست افراد تحقیرشده و ازجمله زنان خواهد شد. در اینجا به طور خاص به زنان اشاره شد، اما ما باور داریم که خشونت زمانی که نهادینه شود، به همه افراد جامعه صدمه می زند. تمام انسان ها باید بتوانند نیازهایشان را در یک جامعه برطرف کنند و در تامین این نیازها نباید جنسیت، ویژگی های ظاهری، روابط و... دخیل باشد. تنها چیزی که باید در این میان دخیل باشد، توانمندی های افراد است. در این زمینه همان طورکه گفته شد، جایگزینی فرهنگ خشونت زا و تبعیض گرا با فرهنگی که در آن ذات و سیرت انسان ها نقش اصلی را دارد، اهمیت بسیار زیادی دارد. اما در کنار آن باید قوانینی تصویب شود که در زمینه تبعیض و خشونت علیه زنان و کودکان، پیشرو و همه جانبه باشد. قانون خانواده یکی از قوانینی است که هنوز تصمیمی درباره آن در مجلس شورای اسلامی گرفته نشده است. قانونی که در زمینه حمایت از زنان و کودکان برای رفع خشونت ها علیه آنان می تواند بسیار تاثیرگذار باشد. امیدواریم مجلس شورای اسلامی جدید بتواند در این زمینه اقدامات لازم را انجام دهد. در کنار مجلس، لازم است نهادهای فرهنگی کشور نیز نسبت به موضوع تبعیض، حساس باشند.