در مرور «راز گل» باید یادی کرد از صدای«علیرضا افتخاری» و آهنگسازی «مجتبی میرزاده». «حنجره ای استثنایی، تسلط بر کلام، رنگ زیبای صدا، تحریرهای دندانه دار و شفاف»، همه اینها توانایی های کم نظیر علیرضا افتخاری است؛ خواننده ای که از مکتب اصفهان و تاج برآمده و در عرصه خوانندگی ایران خوش درخشیده است. قدرت صدای او و ریاضت هایی که در راه ساختن این حنجره متحمل شد، بر کمتر کارشناس و موسیقی دانی پوشیده است؛ نگاه من به آثار قبل از دهه 80 ایشان است که الحق و الانصاف جزء کارهای درخشان موسیقی ایران در آن دوره زمانی است. من به عنوان یک مخاطب و نه به عنوان یک موسیقی دان، ترجیح می دهم به نقاط قوت هنرمندان توجه کنم و حداکثر لذتی را که می توان از آثار زیبایشان برد، ببرم و اما به عنوان یک موسیقی دان کوشش می کنم از اشتباهات و نقصان ایشان درس بگیرم و تلاش کنم هوشیاری خود را در تمام دوران کار حرفه ای از دست ندهم. «علیرضا افتخاری» را در دوره اوج خود می توان جزء قدرتمندترین آوازخوانان ایرانی دانست و اما «مجتبی میرزاده»، جزء پرقدرت ترین ویولن نوازان و کمانچه نوازان طول تاریخ موسیقی ایران است؛ سونوریته ویژه، قدرت کم نظیر در تکیه ها، آرشه مقتدر و سلیقه ویژه در ارکستراسیون و گروه سازهای زهی، از او هنرمندی منحصر به فرد ساخته است. همکاری این زوج بااستعداد، اثر «راز گل» را که جزء زیباترین آثار در دوره خود است، به وجود آورده.به جرئت می توان «افتخاری» را جزء بهترین تصنیف خوانان ایرانی دانست. این مطالب و اصرار به گفتن آن به این دلیل است که در سال های اخیر کمتر کسی به نقاط درخشان هنر ایشان پرداخته است. «علیرضا افتخاری»، می توانست به پرچم دار آواز ایرانی بعد از استاد شجریان تبدیل شود که کم دقتی در انتخاب آثار منتشرشده بعد از دهه 80 و حفظ نکردن آمادگی صدا و حنجره در این دوره، از این مهم جلوگیری کرد، البته من به هیچ عنوان حق قضاوت کردن درباره این هنرمند بزرگ را ندارم؛ اما این هشداری به خود و هنرمندانی است که مورد اقبال مردم قرار می گیرند. در هر صورت، من لحظاتی به یادماندنی با آثار زیادی که این هنرمند نقش خوانندگی را در آنها داشته، تجربه کرده ام. همیشه شاد و سلامت باشند.