گل از گلش شکفت و دوباره بهار شد

پرواز کرد و ساکن آغوش یار شد

از خطه کویر شمیم صبا رسید

بر مقدمش بسیط زمین لاله زار شد

دلگرم بود و منتظر لحظه ای شگرف

ناگاه در هوای خوشی بی قرار شد

با آن که خصم برگ و برش را شکسته بود

در رهگذار عشق و وفا سایه سار شد

از درد همچو گنبد مینا خمیده گشت

جسمش برای روح شهیدش مزار شد

بار سفر که بست دل آسمان گرفت

باران گرفته بود که او رهسپار شد

تا بود آبروی زمین بود و زیب چرخ

تا رفت گونه های زمین شوره زار شد

تابوت خویش یک تنه بر دوش می کشید

از آن زمان که چرخ فلک را سوار شد

آهسته چون نسیم گذشت از کنار ما

با اینکه رفت در دل ما ماندگار شد