این فضای معمارانه به شکلی بود که هر دوره ای بنای خود را داشت؛ اما این ساخت وسازها با حذف دیگری انجام نمی شد و بنای پیشین را ویران نمی کرد، بلکه بر ساخته های گذشتگان به نحوی می افزود که تداوم آن نیز باشد؛ به واقع همان اندیشه تداومی که در داستان پیرمرد دم گوری می خوانیم که درخت گردویی برای نسل های آینده می کاشت؛ به درستی هم یک ملت را بدون اندیشه تداوم نمی توان تاریخی و ماندگار دانست. این اندیشه تکثر در فضای معنوی داخل مسجد و گرایش های متنوع ائمه جماعت هم به چشم می خورد و هریک از آن بزرگان، اصحاب و علاقه مندان خود را داشتند که در عین این تفاوت ها و تنوع ها، همگی تابع وحدتی برآمده از دین و دین داری بودند.