وارد حیاط که می شوم چشمانم از زیبایی افسونگر آن در اردیبهشت ماه خیره می ماند؛ حیاطی زیبا و گلکاری شده، میز و صندلی هایی با روکش های گلدار. پس از گذر از آن حیاط دلفریب و زیبا وارد سالن می شوم. سراغ خانم مهدخت مخبر را می گیرم. راهنمایی ام می کنند و اتاق ایشان را نشانم می دهند. در حین عبور از طبقات تا رسیدن به محل مصاحبه، ناخودآگاه اتاق هایی را می بینم که پدربزرگ ها و مادربزرگ های بسیاری در هر کدام از آنها زندگی می کنند. افسون باغ زیبا در کسری از ثانیه از خاطرم می گذرد و جای آن را تصویر خزان و تنهایی پر می کند. اینجا آسایشگاه مهرگان است. آمده ام تا بانو مهدخت مخبر، یکی از ترانه سرایان و غزل سرایان