توسعه تکنولوژی های جدید ارتباطی در سال های اخیر، به حدی رسیده است که برای به دست آوردن اطلاعات از سراسر دنیا، دیگر نیازی به سفری واقعی و حضور در محل احساس نمی شود. انسان در دنیای امروز، قادر است از درون خانه خود با استفاده از امکانات فضای مجازی، در هر زمان که بخواهد به مناطق دوردست سفر کند. گردشگری، در این اوضاع، دیگر وابسته به زمان و مکان و نیازمند برنامه ریزی مالی و زمانی خاص نیست. در این زمینه، دو سوال مهم وجود دارد. اولا، آیا گردشگری مجازی ممکن است جایگزین گردشگری واقعی شود و نیاز سفر واقعی را مرتفع کند؟ ثانیا، آیا نوع شناختی که گردشگری مجازی تولید می کند، با نوع شناختی که در اثر حضور واقعی