شهر جدید در نظام برنامه ریزی شهری ایران چندان خوشنام نیست. نوشتارهای گستره برنامه ریزی شهری و منطقه ای پر از متون نقد و واکاوی ناکارآمدی شهرهای جدید است و برشمردن کاستی ها و زمینه های ناکارآمدی شهر جدید کار دشواری نیست، درواقع کارنامه شهر جدید پر از آمار و داده هایی است که انجام نیافتن اهداف نخستین (دست کم پیش بینی جمعیتی) شهرهای جدید و نابسامانی آنها را نشان می دهد.

پاسخ به این پرسش ها که به راستی چرا چنین شد؟ چرا شهر جدید نتوانست نقش و جایگاه درخور را در پهنه برنامه ریزی و نظام شهری بیابد؟ کاستی ها چه بوده چرا این فرآیند پدید آمده است؟ بحث پردامنه ای است که در این نوشتار کوتاه نه مجال