پیدایش بحران مدیریت آب یا آشفتگی در حوزه های تامین، عرضه، تقاضا، مصرف، آلودگی و هدررفتن آب در سرزمین نیمه خشک و کم آب ایران، معلول انطباق نداشتن مدیریت آب کشور با تغییرات اقتصادی، جمعیتی و سایر تحولات اجتماعی در 40 سال گذشته است. نگرش مقطعی، روزمره و پروژه ای مدیریت آب به جای چشم انداز بلندمدت و آینده نگر، فقدان نظام حکمرانی مبتنی بر آمایش سرزمین، اثرات ژرف ناکارآمدی مدیریت آب را تشدید و جامعه را با وضعیت وخیم و نگران کننده ای روبه رو کرده که نه تنها امیدی به توسعه پایدار نمی رود؛ بلکه شرایط زیست کنونی و نسل های آینده را نیز با مخاطره جدی مواجه کرده است.