دسترسی نوجوانان به فضای مجازی و تاثیرپذیری احتمالی آنها از این فضا به اندازه ای رسیده که دیگر به این سادگی نمی توان راهکاری برایش پیدا کرد. از روش های سلبی، کاری ساخته نیست و ممنوعیت بخصوص ممنوعیت بدون آگاهی، اثر معکوس به دنبال دارد.

هر مانعی که برای حضور نوجوانان در فضای مجازی بتراشیم حتما به کشف و پیدا کردن یک میانبر یا مسیر انحرافی ختم خواهد شد. برخورد قانونی و نهادی از طریق مدرسه و دانشکده نیز تا اندازه ای می تواند راهگشا باشد، چون متاسفانه گاهی رفتار جمعی ما با رفتارها و باورهای فردی تناقض دارد. ممکن است به صورت فردی با یک رفتار مخالف باشیم، اما کافی است یک نفر در انجام همان رفتار، پیشقدم شود تا همه ما به دنبال او حرکت کنیم! در روش های قانونی موضوعاتی مانند جریمه مطرح می شود، اما تجربه نشان داده راهکارهای اینچنینی فقط 30 درصد تغییر رفتار ایجاد می کند.