تراژدی زندگی ما «جست وجوی خانه» نیست بلکه پرسش از «امکان خانه داری» است. چهره اصلی زندگی انسان، دنبال کردن بی پایان خانه است و چون به خانه ای نمی رسد، آن را می سازد. اگر در گذشته تراژدی آدمی، گم کردن خانه و جست وجوی آن بود ولی تراژدی امروز، رویاروشدن با اصل پرسش وجود خانه است.

وقتی سخن از «خانه» به میان می آید، ظاهرا هرکسی می تواند در این باره وارد گفت وگو شود. ولی اغلب، واژه «خانه» برای افراد، وجه شاعرانگی را برجسته می کند. اما واقعیت این است که خانه برای ما، یکی از مهم ترین واژه های استعاری و هنری است. برخی فلاسفه چون کاسیرر در توضیح چیستی شعر و هنر بر نحوه کاربرد واژه ها به طور استعاری تاکید می کنند و معتقدند که ما برای اینکه خلل زندگی را پر کنیم، به «زبان» نیاز داریم. به زعم آنان، انسان موجودی نیازمند است، اما دو توانایی دارد؛ یکی «عقل» است و دیگری «زبان».