در بین صحابه پیامبر(ص) و یاران علی(ع) مقام سلمان چندان رفیع است که بین او و دیگران در حقیقت فاصله ای بس عظیم در میان است. سلمان همه بزرگی خود را مدیون محو گشتن در نور پیشوایان(ع) بوده و از این ناحیه است که تاج کرامت «سلمان منا اهل البیت» بر سر او نهاده شده است. ابعاد پنهان شخصیت سلمان در مقامات عرفانی او خلاصه نمی شود، بلکه شامل این جنبه نیز هست که وی به خصوصیات تمدن ساسانی وقوف کامل داشته است.

این حقیقت را با تامل در نقش سلمان در غزوه احزاب و ارائه طرح ایرانی حفر خندق به آسانی می توان احراز کرد.

مدائن در سال 16 هجری فتح شد وبه حوزه اسلام پیوست. در زمان حکومت خلیفه دوم، در حالی که از حکومت ده ساله وی(23- 13)، بیش از سه سال گذشته است. خلیفه، «حذیفه پسر یمان» را که از یاران خوب پیامبر(ص) و امام علی(ع) بود و پدرش در جنگ احد شهید شده بود به استانداری مدائن برگزید. بعد از مدتی، خلیفه، حذیفه را عزل و سلمان را با جلب رضایت و موافقت امام علی(ع) به استانداری مدائن منصوب کرد.

راجع به علت برکناری حذیفه و نصب سلمان سخنی نمی گوییم، چون دلایل نادرستی راجع به این برکناری و انتصاب ذکر کرده اند. تاریخ تقریبی این انتصاب با توجه به وفات سلمان در 35 هجری و حکومت تقریبا 19 ساله وی در مدائن باید بین سال های 15 تا 35 هجری باشد. به این ترتیب پیش بینی پیامبر(ص) که گفته بود: طولی نمی کشد که تاج کسری بر سر تو قرار می گیرد، محقق شد.

سلمان حقوق سالانه خود را از بیت المال که پنج هزار درهم نقل کرده اند، در راه خدا انفاق می کرد و از آنجا که در مدینه زنبیل بافی را یاد گرفته بود، از این راه ارتزاق می کرد و می گفت: «دوست ندارم جز از دسترنج کار خود ارتزاق کنم.»