به نظر من مهم ترین چالش برای جمعیت بسیار شکننده یوز، مرگ ومیر افراد باقیمانده جمعیت به خصوص ماده هاست که در سال های اخیر تنها در زیستگاه های شمالی (منطقه توران و میاندشت) مشاهده شده اند. کشتار توسط سگ های گله و دامداران و همچنین جاده هایی که این منطقه را قطع می کنند، خطرهای اصلی از بین رفتن یوز در این منطقه هستند و در رتبه بعدی تعداد کم طعمه های دشت زی (آهو و جبیر) بقای این افراد را تهدید می کنند. جمعیت یوز آسیایی بی شک توان احیای خود را با از دست دادن اندک افراد باقیمانده نخواهد داشت و بدین جهت هر یک از این چالش ها باید به صورت جدی و سریع از میان برداشته شوند. بدین منظور، بعد از شناسایی کریدورهای یوز، ایمن سازی جاده ها از طریق کاهش سرعت، فنس کشی و ایجاد زیرگذرها نقش اساسی دارند که طرح هایی برای این منظور تهیه شده ولی همچنان اجرایی نشده اند. همچنین گله های دام از برخی نقاط حساس این مناطق باید خارج شده و در سایر نقاط نیز تعداد سگ های گله کاهش یافته و در ازای از دست رفتن دام به وسیله گوشتخواران، ضرر و زیان آنها باید به صورت مستقیم و کامل پرداخت شود. در این خصوص اقدامات خوبی برای انتقال آغل ها از محدوده پارک ملی توران صورت پذیرفته که باید ادامه یابد. ضمنا شکار غیرمجاز علفخواران در این مناطق به حداقل کاهش یافته، زمینه های بقای این گونه ها فراهم شود و حتی در مناطقی جمعیت هایی از این گونه ها از سایر مناطق منتقل شوند.

در کنار این فعالیت ها، تحقیق در زمینه علل کاهش جمعیت یوز در زیستگاه های جنوبی باید کامل شده و ضمنا برنامه تکثیر در اسارت یوز با استفاده از یوزهای موجود در اسارت باید با جدیت پیگیری شود تا زمینه معرفی مجدد آنها به زیستگاه های مناسب فراهم شود. برای فعالیت های ذکر شده عزم جدی ملی لازم است و در این خصوص باید از نظرات کارشناسان بین المللی در این خصوص بهره جست.