منطق زیستن در کلانشهر، همواره با نوعی بیگانگی همراه است. زیستن در کلانشهر، هم عرض نوعی نفرین شدن است: نفرین شدن تحت حکومت کالا، ناشناس بودن، دل زدگی، هجوم بی امان اصوات، گم شدن در انبوهه بدن ها و کرخت شدن.

حکمرانی بر زمان، ذیل بوروکراسی و مقوله بندی دقیق ضرباهنگ های زمانی و تنظیم جریان حرکتی جمعیت ها در شهر، لایه دیگری است از این کرخت شدگی. در ذهن مجسم کنید، مترو کهریزک به تجریش را که صبح هنگام انبوه بدن ها را به شمال تهران جابه جا می کند تا نیروی کار آنها مورد بهره برداری قرار گیرد و شب هنگام از بالا به پایین می آورد. البته در کنار قطارهای پرشماری که صبح به سمت شمال تهران جاری اند هستند