یک روزی دوستی می گفت یکی از تفریح های ما در جمع های دوستانه، مسخره کردن ایران است. می گفت هر بار یک چیزی را سوژه می کنیم و تا جایی که می شود به آن می تازیم. شوکه شدم و دوستم را ملامت کردم. اما بعدها فهمیدم همه ما در موقعیت های مختلف فرهنگ را می گذاریم وسط و هر چه به آن متعلق است را زیر سوال می بریم. از همه مناسک و مناسبت ها بدمان می آید. مثلا از دید وبازدیدهای عید جوک می سازیم چون از آن بدمان می آید؛ از سفره عید و عمو نوروز هم؛ به نظرمان بابانوئل خیلی باکلاس تر و جنتلمن تر است. از طراحی خیابان ها بیزاریم از ترافیک از دستفروش ها از شلوغی مترو و عادات غذایی؛ از نحوه حرف زدن مردم، از تعارف کردن و هزار ویژگی دیگر فرهنگی مان. اما غافل از اینکه همه این هاست که ما را ما کرده است؛ نکند ما از خودمان متنفریم؟