از جنبش فرهنگی رنسانس و اتفاقات پس از آن که بگذریم، با شروع قرن بیستم، مطالعات حوزه علوم انسانی در همه زمینه ها، به طور بسیار جدی تری، متحول شد و به شکل تازه ای گسترش یافت و خوشبختانه حاصل همه اینها قبل از هر چیز، به ظرف نقد ادبی معاصر ریخته شد: از زبان شناسی همگانی در چگونگی بررسی مناسبات محور همنشینی و جانشینی گرفته تا نشانه شناسی و پیگیری رفتار نشانه ها در امر دلالت و همچنین علوم و دانش های دیگری چون: روانکاوی، جامعه شناسی، زیبایی شناسی، هرمنوتیک مدرن، فلسفه، نشانه شناسی، مردم شناسی، تاریخ نگاری نوین، مطالعات زنان، کودکان و اقلیت ها، گسترش متدولوژی های کارآمد در حوزه روایت شناسی، نظریه های