چه کسی باور می کرد آب این همه غصه با خود بیاورد؟ مگر آب روشنایی نبود؟ مگر نمی گفتند آب نطلبیده مراد است؟ حالا دل مان را خوش کرده ایم به سیراب شدن تالاب ها و لب ترکردن دریاچه ارومیه. چاره ای هم نداریم وگرنه سیل هم نه، این اندوه ما را با خود می برد. اما نمی توانیم خودمان را به آن راه بزنیم و به گوییم نیمه پر لیوان را ببینید چون نیمه خالی خیلی خالی است. حداقل پیش سیل زده ها از این حرف ها نزنیم. به مسوولان عزیز توصیه می کنم در مناطق سیل زده از ترسالی و سال آبی خوب سخن نگویند، نمک روی زخم که نه اما چیزی شبیه تجویز شکر برای بیمار دیابتی می شود یا مثل این می ماند که به مادر داغدار فرزند بگویی خدا را