اینجا موجی درست شده؛ یک نفر رئیس جمهور شده. امیدها از جنس این سال های اخیر نیست؛ شبیه تحقق همه وعده هاست با رگه هایی از واقعیت در خیال همه دانشجوها. به سایر وعده ها کاری نداریم، اما این احساس به وجود آمد که دولت حداقل در مسئله فرهنگ تاثیرگذار است.

شاید بشود آن را موجی شکوفا در تاریخ تئاتر ایران، عنوان کرد؛ آدم هایی از 25 تا حول وحوش 40 ساله؛ انگار که یکهو از دل خاکستر مبهم سالیان بلند شدند و اجرا پشت اجرا در تئاتر شهر و شور و امید؛ و تماشاگری که دنبال سلبریتی سینما و تلویزیون در تئاتر نمی گردد تا با او سلفی بگیرد، محتوامندانه آمده تا رازورمز اندیشه تئاتر را کشف کند؛ تماشاچی طبقه متوسطی که هنوز در تامین معاشش تا این سان، درنمانده.