سوال اساسی در وضعیت امروز آموزش کودکان ما این است که چه کسی مسئول تربیت کودکان ماست؟

امروزه اهمیت و ضرورت آموزش و پرورش دوران کودکی بر کسی پوشیده نیست و نمی توان کودکان را به حال خود واگذاشت که صرفا براساس تجربیات  خام محیطی رشد کنند. کودکان ما در احاطه خانواده، محیط آموزشی و جامعه قرار دارند و اگر ما به قانون علیت اعتقاد داشته باشیم، کودکان ما تحت تاثیر همین محیط پیرامون، شخصیت خود را جست وجو می کنند.

با قدری تامل در زندگی اجتماعی و وضعیت آموزشی کودکان در کشور می توانیم به راحتی درک کنیم که مسئولیت اصلی آموزش و به خصوص پرورش کودکان بر عهده والدین و خانواده است و این انتظار که کودکان ما توسط سیستم آموزشی و مراکز فرهنگی تربیت می شوند با وجود اینکه انتظاری منطقی است، از پایه غلط است. والدین به عنوان دوستداران کودک در قبال آینده کودک خود مسئول اند و این مسئولیت با پرداخت هزینه های آموزشی و ثبت نام کودکان در مراکز آموزشی مرتفع نمی شود بلکه والدین باید همراه همیشگی کودک خود باشند و او را در مسیر ناهموار آموزشی، اجتماعی و فرهنگی موجود همراهی کنند.

در دهه های اخیر متخصصان تربیتی بر روابط کودک با والدین تاکید بسیار دارند و در محیط خانواده که در واقع جامعه ای محدود است، کنش و واکنش های میان اعضا تاثیر بسزایی در رشد شخصیت کودک دارد. تربیت کودک در محیط توام با صمیمیت و تعامل و گفت وگوی سازنده است که اتفاق می افتد و به نتیجه مطلوب می رسد. به عنوان مثال پدر و مادری که در هفته یک روز و ساعت مشخصی را برای فرزند خود در نظر می گیرند که به پارک بروند یا فیلم یا داستانی را با هم بخوانند و در مورد آن بحث و گفت وگو کنند، در حقیقت در حال کمک به کودک برای ساختن شخصیت او هستند و این نمونه اعمال و رفتارهاست که از سال ها آموزش وپرورش  معمول برتری دارد.

شواهد نشان می دهد که والدین جامعه کنونی ما از حداقل آگاهی های تربیتی محروم اند و رفتار های آنها بر اساس تجربیات خام است و از هیچ گونه الگوی مشخصی پیروی نمی کنند. اولین قدم در تربیت کودکان سالم و آگاه، داشتن والدین آگاه است که این امر مستلزم وجود سیستم های آموزشی ویژه والدین یا وجود والدین خودجوش و مسئولیت پذیر است.